بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).

وَ لَيالٍ عَشْرٍ

قسم به شبهاى ده‌گانه.

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ

قسم به زوج و فرد.

وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ

قسم به شب وقتى كه مى‌رود.

هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ

آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟

أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ

آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ

به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟

الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ

شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟

وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ

و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟

وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ

و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟

الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ

كسانى كه در شهرها طغيان كردند.

فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ

در آن شهرها تباهى زياد كردند

فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ

كه پروردگارت در كمين است‌

فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ

اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.

وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ

و اما چون او را امتحان كند و روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.

كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ

نه، بلكه يتيم را اكرام نمى‌كنيد.

وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ

بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا

ميراث را با حصه ديگران مى‌خوريد.

وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا

مال را به طور افراط دوست مى‌داريد.

كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا

نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.

وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا

پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.

وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ

آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مى‌شود ولى تذكر چه فائده‌اى بر او دارد.

يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي

گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مى‌فرستادم.

فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ

آن روز كسى مانند خدا عذاب نمى‌كند.

وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ

و كسى مانند خدا نمى‌بندد.

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به شعاع گسترده آفتاب‌

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

قسم به شب وقتى كه آرام گيرد

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

پروردگارت تو را رها نكرده و دشمن نداشته است‌

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

آخرت براى تو از دنيا بهتر است‌

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

به زودى خدايت پاداش مى‌دهد كه راضى شوى‌

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا تو را يتيم نيافت و پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

تو را بيراه ديد و هدايت كرد

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و تو را فقير يافت و بى‌نياز كرد

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

پس يتيم را مقهور نكن‌

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

وسائل را با خشونت مران‌

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

نعمت خدايت را بازگو كن‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ أَ لَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ آيا براى تو شرح صدر نداديم؟

وَ وَضَعْنا عَنْكَ وِزْرَكَ

و بار سنگين تو را از برداشتيم‌

الَّذِي أَنْقَضَ ظَهْرَكَ

بارى كه بر پشتت سنگينى مى‌كرد

وَ رَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ

آوازه تو را بلند كرديم‌

فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

حقا كه با سختى آسانيى هست.

إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْراً

حقا كه با سختى آسانيى هست.

فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ

چون از كارى فارغ شدى در كارى ديگر زحمت بكش.

وَ إِليٰ رَبِّكَ فَارْغَبْ

و به پروردگارت رغبت كن.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ التِّينِ وَ الزَّيْتُونِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به انجير و قسم به زيتون‌

وَ طُورِ سِينِينَ

قسم به طور سينا

وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ

قسم به اين سرزمين امن‌

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ

كه انسان را در بهترين اعتدال آفريديم‌

ثُمَّ رَدَدْناهُ أَسْفَلَ سافِلِينَ

سپس او را به پستترين پستها برگردانديم.

إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال شايسته كرده‌اند كه آنها راست پاداشى پيوسته‌

فَما يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ

پس چه چيز به تكذيب جزا وادارت مى‌كند.

أَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحاكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بخوان قرآن را با شروع به نام پروردگارت كه آفريد

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ

انسان را از خون بسته آفريد

اقْرَأْ وَ رَبُّكَ الْأَكْرَمُ

بخوان قرآن را كه پروردگارت عطا كننده‌تر است‌

الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ

خدايى كه با قلم تعليم كرد.

عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ

انسان را آنچه نمى‌دانست آموخت‌

كَلاَّ إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغيٰ

لكن انسان طغيان مى‌كند

أَنْ رَآهُ اسْتَغْنيٰ

زيرا كه خود را بى نياز مى‌پندارد

إِنَّ إِليٰ رَبِّكَ الرُّجْعيٰ

حقا كه بازگشت به سوى پروردگار تو است‌

أَ رَأَيْتَ الَّذِي يَنْهيٰ

خبر بده از كسى كه نهى مى‌كند (از نماز)

عَبْداً إِذا صَلَّيٰ

بنده‌اى را وقتى كه نماز مى‌خواند

أَ رَأَيْتَ إِنْ كانَ عَلَي الْهُديٰ

خبر بده: اگر آن بنده بر هدايت باشد

أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْويٰ

يا امر به تقوى كند؟

أَ رَأَيْتَ إِنْ كَذَّبَ وَ تَوَلَّيٰ

خبر بده كه اگر نهى كننده حق را تكذيب و از آن رو گرداند

أَ لَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَريٰ

آيا ندانسته است كه خدا مى‌بيند.

كَلاَّ لَئِنْ لَمْ يَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِيَةِ

نه، اگر بس نكند حتما از پيشانى او مى‌گيريم.

ناصِيَةٍ كاذِبَةٍ خاطِئَةٍ

پيشانيى كه دروغگو و خطا كار است.

فَلْيَدْعُ نادِيَهُ

پس (بيارى) بخواند اهل مجلس خود را

سَنَدْعُ الزَّبانِيَةَ

مى‌خوانيم مأموران آتش را

كَلاَّ لا تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ

نه، از او اطاعت نكن. سجده كن و به خدا نزديك باش‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ إِذا جاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ و چون ديدى كه مردم گروه گروه‌

وَ رَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْواجاً

به دين خدا داخل مى‌شوند

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كانَ تَوَّاباً

پروردگارت را تسبيح گوى و حمد كن و از او مغفرت بخواه كه او بسيار توبه پذير است‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: خدا بى همتاست‌

اللَّهُ الصَّمَدُ

خدا مقصود و ملجاء است‌

لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ

نزائيده و زائيده نشده است‌

وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ

كسى و چيزى همتاى او نيست‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو پناه مى‌برم به پروردگار مخلوقات‌

مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ

از ضرر آنچه آفريده است‌

وَ مِنْ شَرِّ غاسِقٍ إِذا وَقَبَ

و از ضرر غاسق وقتى كه داخل شود

وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثاتِ فِي الْعُقَدِ

و از ضرر دمندگان در گره‌ها

وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ

و از ضرر حسود چون حسد كند

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم‌

مَلِكِ النَّاسِ

حكمران مردم‌

إِلهِ النَّاسِ

معبود مردم‌

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ

از ضرر وسواس بسيار پنهان‌

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

كه در سينه‌هاى مردم حركت مى‌كند

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

(وسواسى كه) از ناحيه جن و مردم است‌